Pakize Suda

Köşe yazarı Pakize Suda, 13 Mayıs tarihli “Vicdanımızda bir sızı” başlıklı yazısında “Anneler çocukların yüreğinde bir ‘yük’ tür! Asla hafiflemeyen, ölümleri halinde bile yok olmayan, hatta daha da artan bir ‘yük!’  ‘Yük’ü ‘eziklik’ anlamında kullanıyorum. ‘Suçluluk’biraz da… Biraz da ‘yerinmek’… Yoklayın kendinizi bir... Anneniz aklınıza geldiğinde boğazınıza bir düğüm oturmuyor mu sizin de? Ona karşı her zaman biraz eksik kaldığınızı düşünmüyor musunuz? Yeteri kadar zaman ayırmadığınızı... Yeteri kadar fedakarlık yapmadığınızı... Hatta belki de yeteri kadar sevmediğinizi...” dedi.

Suda, bizi adeta “annelerimiz” konusunda silkeledi. Hiç bakmadığımız bir taraftan baktı anne sevgisine. Diğer yandan günümüz kadının giderek birey, anne, kadın üçlü rolü ile bizim “sadece anne” olan annelerimizden ayrılarak daha sağlıklı bir yola girdiğini de vurguladı şu sözlerle:“Neden bayramlarda televizyon reklamlarının zorlaması gerekiyor bizi? İçimizi acıtması? Neden ‘anne’ sözcüğünü duyunca ağlamaya meylediyoruz çoğumuz? Neden coşku değil de hüzün var ilişkide daha çok? Annelerimizi acındırdılar bize. Kendimizi bildik bileli. İçimiz kan ağlıyor neredeyse.”