Görüntümüz, sağlıklı bir kişilik ve sosyal iletişim için çok önemli. Bu kavramlar içinde güzellik ise o denli güçlü ki, sanatçılar onu eserlerinde yakalamaya çalışıyor, şairler onu övüyor, bilim adamları ise onun sırrının peşindeler.

Çirkinlikle ya da çirkinliğin kapsamı ile ilgilinen pek kimse yok. Aslında çirkinlikte öğrenilecek çok şey var. Hatta güzeli daha iyi anlamak için bile çirkinliği çalışmak gerekli.
Her şeyden önce güzelliğin vurgulanması için gerekli bir özellik.
Güzelliğe benzer özellikleri var. Biraz göreceli ve kişiye, kültüre ya da ırka göre değişebiliyor.

Bir şansızlık gibi görünüyor. Bazen şansa çevrilebiliyor. “Allah çirkin şansı versin” lafı boşuna söylenmiş değil. Asıl önemli nokta ise, çirkinlik kendi içinde güzelleşme potansiyeline sahip. Çirkinlik güzelliğe dönüşebiliyor. Çirkinliğin de başka tür bir gücü var.

ÇİRKİN ÖRDEK YAVRUSU
Bedendeki bazı gizli potansiyelleri harekete geçirebiliyor. Beden eksik olan bir yönününü dengelemek için başka bir yönden gelişmeye başlıyor. Örneğin; Jean-Paul Sartre ya da Socrates gibi ünlü karakterler çirkinliğe çok şey borçlu.

Bazen çirkinlik görünmez oluyor, önemini kaybediyor. Notr Dame’ın Kamburu’nun iç güzelliğinin çirkinliğini bir süre sonra unutturması gibi.

Her çirkinikte bir güzellik istenirse bulunabiliyor.

Bazen de içerideki çirkinlik o kadar baskın oluyor ki, dış güzelliği silebiliyor.

Bazen ise çirkinlik algısı yanlış olabiliyor. Beden algı bozukluğunda olduğu gibi, kişi kendisini ya da vücudunun bir bölümünü çirkin sanabiliyor. Öyle olmadığı halde ikna etmek mümkün olmuyor.

Andersen’in ünlü çirkin ördek masalında olduğu gibi çirkin olmadığı halde yanlış yerde bulunmak bile çirkin olarak kabul edilme nedeni. Öykünün yazarı olan Andersen’in de bir zamanlar çirkin olduğu söyleniyor. Çocuklar tarafından acımasızca alay edilen büyük burunlu ve büyük ayaklı çirkin bir erkek çocuğu.

Çirkinlik masalda olduğu gibi güzelliğe dönüşebiliyor.