Sadece anne olmak bile başlı başına büyük bir emekken, annelerin çocuklarının her şeyi olmaya yönelik çabalarını hayretle izliyorum. Hem anne hem baba, aynı zamanda arkadaş, bir taraftan da çocuğunun öğretmeni olmaya çabalayan birçok annenin en sık yaşadığı duygu mu? Tabii ki yetersizlik!

Annelerle seanslarımızda, bunun farkına vardıkları anda gözlerinin nasıl aydınlandığını görmenizi çok isterim. Anneler, bu rollerin tümünü nasıl da üstlendiklerini biri söyleyene kadar neredeyse hiç farketmiyorlar. Babanın eksiğini kapatmanın ya da çocuğuyla oturup saatlerce ödev yapmanın tamamıyla görevleri olduğuna inanıyorlar.

Hem anne hem baba olma davranışı tek ebeveynli ailelere has değil. Annelere göre, baba evde olsa bile çoçuğuna yetemiyor. Yeterince ilgilenmiyor, derslerine yardım etmiyor, yemeğini yedirmiyor... O yüzden, eksiksiz bir çocuk yetiştirebilmek için, anne bu rolün kendisi tarafından tamamlanması gerektiğine inanıyor.

Çocuğu ile arkadaş olmaya çalışan anne, bir taraftan okulda kimin kimden hoşlandığını öğrenirken diğer taraftan “... ama henüz sevgilisi olması için çok erken” diye iç çekiyor. Öğretmenleri çekiştirip, Ayşe teyzenin dedikodusunu nereye kadar çocuğuyla yapacağı konusundaysa kafası iyice karışıyor. Çocuğa arkadaş olacağım derken, birden babaya karşı koalisyonlar gelişiveriyor. Baba tüm bu olanlara anlam veremezse, hayatın anlamını iş yerinde aramak daha cazip bir seçenek haline gelebiliyor. Bu durumda annenin, baba rolünü almak için, bir haklı gerekçesi daha olmuş oluyor.

ANNENİN ROL KARMAŞASI
Tüm bu rolleri sahiplenen anne, büyük bir rol karmaşı yaşıyor. Çocuk da öte yandan, sınırlarının nerede başlayıp nerede bittiğini bilemediği için evdeki haklarını anneninki ile karşılaştırmaktan kendini alamıyor.  Sorumluluklara gelince... Onlar sözsüz bir şekilde anneye teslim ediliyor.

Ne yazık ki bu işin sonunda, çocuğunun her şeyi olmayan çalışan anne hiçbir şeyi olamıyor. Yetersizlik duyguları içerisinde, “Ben neden durup dururken böyle sinirleniveriyorum” diye kendi kendine sormaya başlıyor. Ne çocuğa ne eşe ne de işe yetebiliyor.

Oysa, anne olmak yeter!

Eğer siz baba olmazsanız, çocuğun ve babanın eksiği farketme ve talep etme fırsatı olabilir.
Eğer siz arkadaş olmazsanız, çocuğunuz arkadaşlık ilişkileri kurabilmek için çaba sarfeder.
Eğer siz öğretmen olmazsanız, çocuğunuz ödevinin sorumluluğunu almayı, almadığı zamanlarda öğretmeninin yaptırımı ile karşılaşıp bunun bir bedeli olduğunu öğrenir.
Eğer siz sadece anne olursanız, çocuğunuza annesinin varlığını doya doya yaşamak kalır.