Güzel ülkemiz zor zamanlardan geçiyor ve bu zorluklardan bebeklerimiz ve çocuklarımız da nasibini fazlasıyla alıyor. Onlara güzel bir dünya bırakamıyoruz ne yazık ki… Manzaraya bakacak olursak, onlara sevgiyi değil nefreti, barışı değil kavgayı öğretiyoruz. Evlerde, okullarda attığımız nutuklar çocuklarımızın eylemlerine geçmiyor. Neden?..

Bin yıllardır insanlık aynı sorunları yaşıyor. Acı ve umut döngüsü arasında sıkışıp kalmışlığı çocuklarımıza da aşılıyoruz. Doğa bile isyan ediyor içimizdeki kavgaya, nefrete… Yer, gök inliyor… Ve çocuklarımız o inlemelerin altında kalıyor!

O kadar masum, saf, sevgi dolu ve korunmaya muhtaçlar ki… Onların yüzlerine, gözlerine baktığımızda bile görebilmeliyiz yanlışlarımızı… Ve hatalarımızı bir daha asla tekrarlamamalıyız. Her birimizin biricik olduğunu ama hepimizin de biz olduğunu hiç unutmadığımız; bir aile, bir okul, bir ülke ortamı sunabilmeliyiz çocuklarımıza…

Korkmaya, korkuların tutsağı olarak yaşamaya gerek olmayan, kendini güvence altına almak için diğerini çiğnemeye ihtiyaç duymadan; güzel, temiz, sevgi ve güven dolu ortamlarda büyüyebilmeli çocuklarımız… Ve evinde bir avuç yemeği varsa, yarısını evinde yemeği olmayan insan kardeşiyle tereddüt etmeden, bir şey de beklemeden paylaşmayı öğrenebilmeli bizlerden…

Güzel ülkemiz zor zamanlardan geçiyor, güzel dünya’mız da öyle… Unutmasak, hatırlasak artık, hepimiz insanız… Hepimiz şimdi kucağımızdaki masum bebeklerden biriydik… Mucizeydik!

Ve çocuklarımız, her şeyin en iyisini hak ediyor! Bu hakkı onlara borçluyuz… İnsanca yaşamayı ve çocuklarımızı insanca yaşatmayı kendimize ve çocuklarımıza borçluyuz! Haydi, örnek olalım… Bir yerlerden başlayalım… İnsan olduğumuzu hatırlayalım, acılarımızı sevgiye dönüştürelim… Biz yeni olalım… Çünkü çocuklarınız zaten yeniler…