Her anne bebeğini emzirmek niyetiyle yola çıkıyor. Hamileyken hayaller kuruluyor, hatta kurslara gidip eğitimler alınıyor, fakat ülkemizde ilk 6 ay bebeğini sadece anne sütüyle besleyen anne oranı yüzde 30’ları geçmiyor. Bu oran her geçen gün artıyor elbet, fakat emzirme uzun ve zahmetli bir süreç olduğundan, bazen bebekten bazen anneden kaynaklanan nedenlerle ilk 6 ay içinde bile bebeğe mama verilmek zorunda kalınabiliyor ya da 6 aydan sonra ek gıdalara geçilince nasıl olsa ek gıdalara başlandı deyip anne sütü ile besleme konusunda daha rahat davranılabiliyor.

Mutlaka biliyorsunuz, fakat yine de tekrarlayacağım, bebeklerimizi ilk 6 ay sadece anne sütü ile, ilk 9 ay anne sütü ağırlıklı olmak üzere mümkünse 2 yıl boyunca emzirelim.

Biricik yavrum şu an 10 yaşında, bu 10 yılın her anı çok özeldi; fakat bana sorsanız, hissini unutamadığım en önemli süreç yavrumu emzirdiğim 19 aylık süreçtir, derim. Hala emzirmeyle, anne sütüyle ilgili konuşurken, öyle garip hissediyorum ki, hani derler ya, ağzımın suları akıyor. Benim de bebeğimi emzirirken zor günlerim çok oldu; emzirmek doğal bir olgu, fakat her zaman doğallıkla yaşanamayabiliyor. İlk zamanlar memeler isyan ediyor, acıyor, kanıyor, yara olabiliyor; sonra bebek bazı zamanlar huysuz oluyor, gazı oluyor, hasta oluyor, diş çıkarıyor ve bu gibi nedenlerle emmek istemeyebiliyor; belli bir aydan sonra ise ilgisi çevreye yöneliyor, öyle ilk zamanlardaki gibi meme ilgisini çekmiyor…

Fakat, naçizane önerim fiziksel ve ruhsal sağlığınız ve de kuvvetiniz el verdiğince, bebeğinizi her türlü zorluğa ve aksamaya rağmen emzirin, emzirmeye ara vermek zorunda kaldığınızda da yeniden emzirmeye başlayın. Bebeklik günleri bir daha geri gelmiyor, bir insanın temelleri atılırken anne sütü bebeğin her türlü sağlığında başrolü oynuyor.

Bir de keyfini çıkarın emzirmenin; bebeğinizin kokusuyla, göz göze diz dize olacağınız zamanlar 0-2 yaş; ve işte o kadar… Sonra ayaklanıp, doğal olarak sosyalleşiyorlar ve siz her geçen gün bebeğinizin büyümesini izlerken; “Bu benim bebeğim mi” diye soruyorsunuz kendinize… Ben mesela, hala kızıma bakıp bakıp soruyorum, büyümesi çok hoşuma gidiyor, gurur duyuyorum ama bir yandan da insan bir garip hissediyor işte… Annelik böyle zaten… Bir garip duygu seli…