Bir anne olarak, ta içimde çocuk için baba figürünün en az anne kadar önemli, gerekli, vazgeçilmez, yeri doldurulmaz olduğunu biliyorum. Ama kültür, sistem, öğrenilmiş roller, (sanırım en çok da doğurmak) artık adına ne derseniz deyin; çocuğun sorumluluğunu daha çok annelere yüklüyor, tıpkı yaşamın yükünü daha çok kadınlara yüklediği gibi… Hal böyle olunca da, babalar anneden uzaklaştıklarında, genellikle çocuğa olan ilgilerini de kısa zamanda kaybediyorlar. Sıradan bir aile hayatında ise baba, evine ekmeğini getiren, çocukla oyun saatlerinde biraraya gelen ve böylece sonuna kadar “babalık” görevlerini yerine getiren bir karakter çiziyor. Örneğin, geçen 2 hafta boyunca kızım Duru çok hastaydı ama, Cumartesi günkü Aslan Max’ın Küçükçiftlik Lunaparkı’nı bir Maxland’e dönüştürerek düzenlediği eğlenceyi ve HEPSİ kızlarının konserini kaçırmak istemedi. Her ne kadar, “Başka zaman…” diye ikna etmeye çalışsam da; “Babam götürür, babamla eğleniriz, babamla seyrederiz” cümlelerini arka arkaya sıralamaktan kendini alamadı. Biliyorsunuz ailelerde kuralların uygulanmasını sağlayan kişi genellikle anne olduğundan, baktım karizmayı çizdireceğim ve yavru da 10 gündür yatak döşek yatmaktan bunalmış, “Peki” deyiverdim. Ve kendimizi Maxland’de yüzlerce insanın arasında ezilmemek için direnirken buluverdik. “Aman, hemen kaçalım buradan” dememe kalmadı. Dudaklar büzüldü ve baba kızını sırtına atıverdi, dolayısıyla sırt üstünde eğlence de başladı. Eh, onlar baba-kız konserin keyfine varadurdular, ben de bir köşede onları izlemenin keyfine…
İlgisini, sevgisini, emeğini çocuklarından (ve tabii ki eşinden) esirgemeyen bütün babaların Babalar Günü’nü kutluyorum ve “Analı babalı büyüsün inşallah” duasını ben de bütün çocuklar için bir kez daha haykırıyorum! … Babalar iyi ki varsınız!