Çocuğunuz bugün kaç aylık ya da kaç yaşında kim bilir? Ama Anneler Günü, her annenin, çocuğuyla olan tarihinin bir film şeridi gibi gözünün önünden geçtiği gün her şeyden önce. Sizi anne yaptı, taçlandırdı, büyüttü, değiştirdi, dönüştürdü, mutlu etti, endişelendirdi, bazen de delirtti... Olsun, evlattan gelecek her şeye en başından razı değil miyiz zaten, yeter ki o iyi ve sağlıklı olsun...

Aslında ben bu tür özel günlere pek prim verenlerden değilim, ama Anneler Günü başka... Çünkü evlatsanız, anneyle olan ilişki; anneyseniz evlatla olan ilişki, başınıza gelebilecek en özel ilişki şekli, ötesi yok... Hakkını vermek gerek! Öte yandan, herkesin “Dostlar alışverişte görsün” hesabı evlenip çoluk çocuğa karışmasına da gerek yok! Anne baba olmak, ancak çok istenip, bir yaşam tarzı olarak seçildiğinde, emek ve sevgiyle işlendiğinde anlamlı ve de doğan çocuğun hayrına...

Bana gelince, Mayıs ayı benim ayım. Doğduğum, doğurduğum ay Mayıs! Bugün kızımın doğum günü partisi var hatta, 3 gün öncesinden kutlayacağız, 6 yaşını! Bir kez daha gözlerim dolu dolu olacak o mumlarını üflerken, içim titreyecek, Tanrı’ya büyüdüğünü göster diye dua edeceğim. Onun ise tek derdi, arkadaşlarıyla eğlenmek olacak. O gülüp mutlu oldukça ben mutlu olacağım.

Ama Anneler Günü bize sadece çocuğumuzla ilişkimizi değil, kendimizle ilişkimizi de hatırlatmalı; kendimizi de çeşitli kaynaklardan besleyip zenginleştirmeliyiz. Malum, saçımızı süpürge etmek kimseye yaranamayan ve de yaramayan bir yaşam şekli; üstelik anne mutsuzsa çocuğun da mutlu olabilmesine imkan yok. Öyleyse hem biz anneler hem de babalar kolları sıvamalı, içimizdeki ve ilişkilerimizdeki sökükleri dikmeliyiz. Ailede herkes üzerine düşeni yapmalı! Öyle “Analar çeker yükü” denip tüymemeli... Ki, bu tür özel günler kutlanmaya değer olsun, sadece anne değil; hem anne hem de mutlu bir anne olduğumuzu kutlayabilelim.