Geçen akşam bir TV programında 4 hekim öğretim üyesi arkadaşımız, sağlıkla ilgili bir programda görüşlerini aktarıyorlardı. Söz dönüp dolaşıp, moderatörün ve programa telefonla bağlanan şikayetçi bir gazetecinin yönlendirmesiyle, hekim hatalarına ve davranış bozukluklarına geldi.

Meslektaşlar hekimin nasıl davranması gerektiğini, yapılan hataları, tıp eğitiminin kalitesizliğini anlattılar; ama hiçbiri bir hekimin çalışma koşullarını, girmeye çalıştığımız Avrupa Birliği hekiminin çalışma koşulları ile mukayese etmediler.

Doğrudur, tıp eğitim kalitesi giderek düşüyor, her yıl bir veya daha fazla tıp fakültesi göstermelik açılıyor: Hocaları yok, eğitim materyalleri eksik, hastaneleri eksik. Onlarca vakıf, yine tıp fakültesi açıyorlar; onlar için de aynı şeyler söz konusu; yıllarca muayenehanede çalışmış dışarıdan doçent olmuş bir tek kürsü dersi vermemiş kişiler kadrolara alınıyor, 2 yıl sonra profesör ünvanı alıyorlar. Birçok şeyde olduğu gibi, akademisyenliğin de ne yazık ki suyu çıkmış vaziyette! Böyle olunca tabii ki iyi hekimler yetişemiyor.

Ancak işin bir de hekim tarafı var. Bir hekim günde 90-100 hastaya nasıl bakar? Ayrıca gün içinde cep telefonlarına gelen onlarca hasta sorusuna nasıl cevap verir? TV programına katılan meslektaşların bunları da irdelemesi gerekir! Avrupa Birliği ülkelerinde bir hekimin günde bakmakla sorumlu olduğu hasta sayısı bellidir, telefonla doktorluk yapılmaz, bunun ayrı bir ücreti vardır; onun için hastalar lüzumlu lüzumsuz şeyler için doktoru sürekli arayamaz.

Yıllarınızı vererek sahip olduğunuz hekimlik mesleği, Türkiye’de hekimleri depresif bir yaşam ortamına çekmekte, antisosyal hale getirmektedir. Çok kıymetli birçok hekimin genç yaşta mesleği bıraktığını biliyorum. Ne yazık ki hekimlerin en büyük talihsizliği kendi haklarını tartışabilecek, kendi haklarını iyileştirecek, dolayısıyla da hasta bakım ve memnuniyetini arttırabilecek önerileri sunabilecek bir meslek örgütüne sahip olamamasıdır.