Ne çok seviyoruz çocuklarımızı değil mi?.. Hem de ne çok… Her an içimiz titriyor… Mutluluklarında da, hüzünlerinde de…

Sevinçleri tebessüm olup dağılıyor yanağımıza, hüzünleri ise bir sıcaklık sol yanımızda, hep bizimle… 

Büyümüyor çocuklarımız gözümüzde, büyütemiyoruz  onları gönlümüzde… 

Aslında, fiziksel olarak büyümelerinden çok mutlu oluyoruz. Biran önce emeklesin, yürüsün ve koşsun istiyoruz. Bu konuda da oldukça iddialıyız… Hep “en”e gözümüzü dikiyoruz. En uzun, en sağlıklı, en çok yiyen, en önce yürüyen hep bizim çocuğumuz olmalı gibi itiraf etmediğimiz bir tutkumuz var… “Öteki”nin çocuğuyla karşılaştırıp, mutsuz olup dar ediyoruz dünyayı kendimize… Hatta bu uğurda elimizden ne gelirse ardımıza koymuyoruz… Sütün içine çiğ yumurta kırıp içirmeyi bile deniyoruz…

Amaaa, onların bireysel kimlikleriyle büyümeleri konusunda hani pek de acelemiz yok doğrusu… Hatta ürküyoruz, telaşlanıyoruz… Yani  ne kadar usul usul olursa,  o kadar iyidir, durumu yaşıyoruz…

Yeni adım atan bebeğimizin kendi başına yürümeye çalışırken aniden düşüvermesi bizi güldürüyor da, biraz büyüdüler mi korkular çörekleniyor yüreğimizde… Yaşam yokuşunda ani, kısa süreli tökezlemeleri bile ürkütüyor bizi… Ve bu korkumuzla, onları sorumluluklarıyla baş başa bırakamıyoruz. Bizim de bu sorumlulukları paylaşmamız, çözümlerinde ise deneyimlerimizle onlara sürekli servis sunmamız gerektiğine inanıyoruz. Hatta daha da ileri gidip, bizsiz yeterli olamayacakları duygusuna kapılıyoruz ve bunu onlara da yaşatıyoruz. Tercihlerinde, önceliklerinde, kararlarında ve de eylemlerinde hep el ele olalım istiyoruz… Elleri avuçlarımızda olsun istiyoruz… Onların; “Elimi tut, beni bırak” dediklerini ise hiiiç duymuyoruz. Oysa ki şöyle sesleniyorlar, kimi dilsiz, kimi bağıra çağıra…

“Elimi tut... Destek ol bana... Ama, beni bırak… Yol ver... Aç önümü... Bırak deneyeyim... Bırak yapayım… Bırak başarayım... Başaracağım her şeyi seninle başaracağım… İyi ki varsın...”

Kısaca, çocuklarımızdan kolay kolay kopamıyoruz...

Onların bizden kopmalarını da asla istemiyoruz… Ödümüz patlıyor…