Geçenlerde iki küçük çocuğun konuşmasına kulak misafiri oldum. Her ikisinin de elinde küçük bir elektronik oyuncak var. Sanırım “game-boy” dediklerinden. Değiştirmek istiyorlar. Biri vermiş hemen. Ama diğeri vermiyor. Öyle anlıyorum konuşmalarından… İkna etmeye çalıyor o da almak için… Ama nafile… En son koz ise şu cümle oldu:

- Oğlum, bu ne biçim dostluk?

Dört-beş yaşlarındaki bu iki çocuğun dostluğunu düşündüm. Ne anlıyorlar, ne kastediyorlar acaba?
Cümle, ana-babadan  ödünç alınmış gibi geldi… Yabancı, eğreti…
Çok zordur bilmeyene dostu, dostluğu anlatmak… Nasıl anlatmalı bilmem ki… “Romantik hayalci, hadi sen de” tehlikesinden uzak söylemlerle anlatıvermek, çok zordur...

Dost deyip kurttan kuştan sakınıp sakladığımız; dostluk deyip yere göğe koyamadığımız; kalabalıklarda değil de tenhalarda tanıyıp tanıştığımız nedir, kimdir?... Bazı insanlar arkadaşımız olurlar da neden bazılarını dostluğumuzla kutsarız ya da dostluklarıyla kutsanırız? Ağırlığı var mıdır, kim taşır, kim taşıyamaz bu dostluğu?  Sahi nedir bu dostluk?

Çok deyim var dilimizde dost ile dostluk ile ilgili… Zor zamanlarda yanımızda olanlara “Kara gün dostu” diyoruz örneğin...  “Dost acı söyler” de çok sık kullanılır... Örnekleri çoğaltmak mümkün... Üstünde durmuşuz yani, uğraşmışız… Dostluk dostla paylaşılanlar olsa gerek… Bu örnekte game-boy oluyor galiba… Her ikisi de oyuncağını verse diğerine, aralarında dostluk gelişecek. Daha doğrusu aralarında var olduğunu varsaydıkları dostluk nedeniyle oyuncaklarını birbirlerinin hizmetine sunabilecekler… Biri verip diğeri vermediği için dostluk şüphe altında kalıyor… 

Nasıl anlatmalı şimdi dostluk denilen yüksek değerin varsayılamayacağını… Ama yaşamda daima varsayılan dostluklarla karşılacağımızı, nasıl anlatmalı şimdi?… İki insanın zaman gerektiren bir süreç içinde birlikte doğurup büyütecekleri ve geliştirecekleri çok özel bir paylaşım olduğunu… Söylesem şimdi böyle,  tılsımlı bir şeyler beklerler aralarında peydah oluverecek olan… Ancak birbirleri için çok özel olabilen iki insanın dost olabileceğini söylesem, çok beklerler mi acaba böyle birisiyle karşılaşmayı… Yoksa, her yeni insanı dost belleyip darbe üstüne darbe yedikçe mi anlarlar dost ve dostluğun öyle kolayca ele geçemeyeceğini…

Hele bir de desem ki, “Gönül dostunu bilir” diye bir söz vardır, iyice karışacak akılları…. Gözle görülmeyen, elle tutulmayan bir şeyi, dostluğu, insan anatomisinin neresinde olduğu tıp fakültesinde bile öğretilmeyen bir organı, yani gönül ile açıklamak, zor tabii… Burun kokuyu algılıyor, gönül de dostu, dostluğu… Burnumuz yüzümüzün tam ortasında yerleşmiş sivri bir organ ama gel gör ki gönül denilen organımızın nerede olduğunu bilen bir anatomist yok bu dünyada… Ayrıca bu gönül organ dedik ama, onun bir de gözleri var… Gözleri var biliyorum, çünkü dostlar gönül gözüyle bakıp, gönül gözüyle görürler birbirlerini…

Aslında desem ki, “Hangi koşulda olursa olsun, bir diğeri için daima iyi, güzel ve doğru olanı isteyen iki insandır dostlar” anlarlar mı acaba? “Seni acıtsa bile, senden alsa götürse bile, her koşulda verebildiğin insandır dost dediğin”... Yani “Önce ben durumu değil, önce sen durumu oluşabiliyorsa aranızda, işte odur dostun” diye kestirip atsam anlaşılır mıyım acaba?..

Zamansızdır, ne gecesi ne gündüzü, mevsimsizdir ne kışı ne yazı olur desem bir de… Denesem mi acaba karşılıksızdır demeyi… Almayı amaçlamadan, beklemeden, ummadan  vermektir desem bir de olmaz mı? “Sadece var olduğu için mutlu olunan, varlıkları ile birbirlerini yukarı çeken insanlardır”dersem çok mu abatmış olurum? “Duymasanız, görmeseniz, dokunmasanız da sizi bir yerlerde koşulsuz bekleyen sıcacık bir eldir.” “Nadir bulunur, bu nedenle de  ele geçmez kolayca, kıymetlidir, sahip olanı zenginleştirir” de demem lazım da, sormazlar mı bana, “Senin kaç dostun var diye?..”

Dostunuz eksik olmasın... Bütün dostlara selam…