Geçenlerde okuduğum ilginç bir araştırmadan söz etmek istiyorum. Newcastle Üniversitesi profesörlerinden Melissa Bateson, öğretim üyeleri arasındaki iletişimi artırmak için bir dinlenme odası yaptırıyor. Odaya kahve ve çay gibi içecekler koyuyor. Her içeceğin cüzi bir fiyatı var. Öğretim üyelerinden istenen kendi içeceklerini almaları ve parayı da oraya konulan kutuya bırakmaları.

Prof. Melissa fiyat listenin yanına çiçek ve manzara fotoğrafları koyuyor. Belirli haftalarda da iki göz fotoğrafı koyuyor.

İki göz fotoğrafı koyduğu haftalarda, ilginç bir şey keşfediyor. O haftalarda para kutusunda tam üç kat daha fazla para birikmiş.

İnsanların dürüst olma kaygıları olabilir, ama o anda yakalanmama riski yoksa, dürüst davranmayabilir.

Buradaki iki göz, izleniyor olma hissi yaratıyor ve bir bilinç kazandırıyor. Kişiler daha dürüst davranıyor.

Tabii izleyen göz insanın kendi gözüyse, sonuç daha da çarpıcı oluyor.

Yine başka bir araştırmada çocuklar birer birer odalara alınıyor ve onlara lokum kutuları veriliyor. Araştırmacı dışarıya çıkıyor ve çıkarken çocuklara, “Ben gelinceye kadar lokum yemeyin” diyor. Tabii ki bazı çocuklar lokum yiyor ve sorulunca “Yemedim!” diyor. Buraya kadar sorun yok.

Araştırmacılar aynı deneyi bir kez daha yapıyor ama küçük bir değişiklikle. Odaya bir ayna koyuluyor. Yine çok ilginç bir şey ortaya çıkıyor. Ayna konulduğu zaman çocukların çok daha az yalan söylediği gözlemleniyor. Çocukların bile aynada kendilerini görmeleri, dürüst davranmalarına sebebiyet veriyor.

KENDİMİZLE YÜZLEŞİYORUZ
İnsanlar aynaya baktığı zaman kendilerinin farkında oluyor, kendileri ile yüzleşiyor. Hiç kimse kendi yüzüne bakıp, “Evet ben yalancıyım” demiyor/diyemiyor. Onun yerine bahaneler üretmeye başlıyor.

Uyguladığım meditasyon çalışmalarında ben de “ayna” çalışması yaptırıyorum. Kişiden aynaya bakıp, (gözlerinin içine bakarak) 10 kez, “Ben kendimi seviyorum, ben kendime değer veriyorum” demelerini rica ediyorum. Önce çok kolay-mış gibi geliyor. Aynaya bakan gözler 3-4 söylemden sonra kaçmaya başlıyor. Çünkü buna inanmıyoruz. Aynaya bakıp, söylediğimize inandığımız zaman, gözlerimizin tam içine bakabiliyoruz.

Aynı çalışmayı sınavlara hazırlanan gençlerle yaptığım çalışmalarda da uyguluyorum. Ayna karşısında, “Ben kendime güveniyorum, ben yeterliyim” demelerini rica ediyorum. İlk günlerde genelde hepsine bu uygulama çok komik geliyor. Bir kısmı asla söyleyemiyor, bazıları 10 kez değil de 3-4 kez söyleyebiliyor. Çalışmaya düzenli ve kararlı devam edenler, kısa bir süre sonra kolaylıkla bunu başarıyor. Bu somut olarak da derslerine yansıyor.

Şimdi sıra sizde, “Aman canım ne kadar da kolay” diyorsanız; ayna karşısına geçme vakti!

Ayna ayna söyle bana…

*A raştırma bilgileri, www.ezberbozanbilgiler.com sitesinden alınmıştır.