Bizim küçüklüğümüzde özel olarak hazırlanır fotoğraf çekilmek için stüdyoya gidilirdi. Öyle her zaman da değil. İlle özel bir olay olacak. Ya sünnet merasimi, ya okula başlama ya da mezuniyet. Evinde fotoğraf makinesi olan çok az kişi vardı. Fotoğraf çekmek başlı başına özel bir olaydı.

Şimdiki gibi her anı fotoğraflayamıyordun. Çekilen fotoğrafları görebilmek için ille baskı yapılması gerekiyordu. Ve baskı için 15 gün falan beklenirdi. Eğer fotoğraf kötü çıktıysa, o poz boşa gitmiş oluyordu. Yaşımız henüz genç, ancak eskiyi anıyoruz. Hoş sözüne ettiğim günler de öyle uzun yıllar öncesi değil.

Şimdi herkes "Şak şak şak" her anı kalıcı hale geliyor. Elimizdeki telefonlar her işe yarıyor. Fotoğraf ve video çekiyor. Küçücük çocuklar cep telefonlarının, fotoğraf kalitesi için, "Bu kaç megapiksel?" gibi sorular sorabiliyor? Bizim fotoğraf makinesine dokunmamız bile yasakken onların elinde teknolojinin son aletleri mevcut.

ANNELERİMİZİ ANLIYORUM
Teknoloji güzel, megapikseller yüksek. Boşa giden poz yok. Olmadı mı at çöp kutusuna. Hooppp yenisi "Şak". Evet harika. Ancak fotolar göz önünde değil. Büfelerdeki dantellerin üstüne konulan fotolar yok artık. Fotoğraflar dijital çerçevelerde. Takip etmen, beğendiğin poz gelinceye kadar beklemen gerekli. Oysa ne güzel alırdık elimize albümleri bakar bakar dururduk. Ve öyle yüzlerce değil. En babası otuzaltılık. Şikayetçi miyim? Hayır. Ancak ben bile böyle düşünürken annelerimizin söylenmelerini de anlamak gerekiyor.

Kerem doğmadan önce doğduğu günün hikayesel fotoğraflarını çektirmeyi arzu etmiştim. Bizim oğlan acele davranıp erken gelince olamamıştı. Sonra da kaldı. Kendi çektiklerimizden birkaç çıktı o kadar. "Yok" dedim "Yeter". Oğluşuma bir albüm yapayım.

Stüdyodan iki gün önce randevu alıp yanıma çeşit çeşit kıyafet aldım ve fotoğrafçının yolunu tuttum. Benim hayalim, Kerem güzel pozlar verecek. Harika bir albüm olacak. Unuttuğum şu ki bu benim hayalim, Kerem'in değil! Tek bir kare güzel poz yok. Öncelikle stüdyoyu sevemedi. Kucağımdan ayrılmadığı gibi ya ağlıyor, ya kafasını çeviriyor. Konuşuyoruz, anlatıyoruz. Yok. Çeşit çeşit kıyafetler giydirmek şöyle dursun, mekanda durmuyor. En sonunda fotoğrafçı pes etti.

Benim albüm hayalimden vazgeçme niyetim yok. Başladım çareler aramaya. Daha önce üyesi olduğum anneler grubundan söz etmiştim. Divine anneler grubu. Divine annesi olan Hatice Öktem Kılıçaslan’a ulaştım. Ancak işin kolay olmayacağını da kendisine en başta söyledim.

ÇEKİM EVDE YAPILDI
Kerem’e günler önce anlatmaya başladım. Stüdyoya giderken de anlatmıştım ya, neyse… En güzel taraf ise, çekimin evimizde yapılacak olmasıydı. Kendisini güvende hissettiği evde çekimin olması büyük avantaj diye düşündüm. Yine kıyafetler hazırlandı. Heyecanla beklemeye başladık. Hatice Hanım evimize geldi. İlk anlar kolay olmasa da sonrası harikaydı. Hatice Öktem Kılıçaslan tam bir profesyonel. Önce çocukla iletişim kurup onun güvenini kazanıyor. Sonra; “Şöyle yapar mısın? Böyle gider misin? Ay sen ne kadar güzel gülüyorsun, işte buradan basıyoruz, sen de benim fotoğrafımı çek” derken bizim bücür güzel pozlar verdi.

Zaman ve mekan sınırlaması olmadığı için rahat rahat fotoğraflar çekildi. Bahçede, yemek yerken, meyve suyu içerken, uyku hazırlığı. Tam gönlüme göre oldu. Elbette bu kez tam Kerem in de gönlüne göre oldu. Çünkü o günlük hayatına devam etti. Oyuncakları ile oynadı. Yemeğini yedi, gezdi. Çekim yaklaşık 3 saat sürdü. Süre boyunca tam 520 kare fotoğraf çekildi. Elbette boşa giden pozlar vardı! Arasından seçim yapma işi Hatice’ye kaldı. Sağ olsun çok güzel fotoğraflar seçti. Ben de içlerinden 15 tanesini belirledim ve basıldı. Çekim başarılı olunca bu fotoğraflara yansıdı. Bu işe benden daha çok annem, babam, abim, yeğenim, yengem, kuzenlerim, görümcem sevindi. Çünkü hepsine büfelerindeki dantellerinin üzerine koyabilecekleri fotoğraflardan verdik.

Böylelikle Kerem ilk foto albüm çalışmasını yaptı. Annesi olarak fotoğraf albümü içimde kalmadı ya, çok mutluyum.

Sevgiler...