Kerem ile dışarı çıktığımda tanımadığım birçok kişi, Kerem ile konuşmaya başlıyor. Benimle değil, Kerem’le! Ben de başımla selam verip, Kerem’in ağzından yanıt(lar) veriyorum. Kendi ağzımdan değil. Bu kısa sohbetler, dolmuştaysak ininceye kadar, duraktaysak otobüse binince kadar devam edebiliyor. Bazen bu durum o kadar komik bir hal alıyor ki, sonradan düşününce gülüyorum.

Debra Fine, “The Fine Art Of Small Talk- Küçük Konuşmalar Sanatı” adlı eserinde, bu küçük konuşmaları başlatmanın da bir sanat olduğundan söz ediyor. Hepimiz gün içinde pek çok değişik yerde birçok kişiyle bir araya geliyoruz. Otobüste, metroda, uçakta, asansörde, kuyruklarda… Bir aradayız ancak konuşmuyoruz. Bir aradayızdır da küsmüşüz gibi davranırız. Göz göze gelmekten çekinip, birbirimizin yüzüne bile bakmayız. Yabancılaşıyoruz.

Asansörde bile herkesin kafası yukarıda, film seyreder gibi asansör katlarını gösteren numaraları seyreder. İçimizden oflayarak "Varsam da kurtulsam buradan” dercesine acele ederiz. Birbirimiz ile selamlaşmayız, ters ters yukarıdan bakarız. Herkes birbirine sanki başka bir gezegenden gelmiş gibi davranır. Bizim özümüz bu değil.

Özümüzde sevgi var, saygı var, şefkat var. Özümüzü yaşadığımız anlarda var tabii ki. İşte bunlardan birkaçı:

Kucağında bebekle dolaşan bir kadınla karşılaştığımızda, kadına bakmadan bebeğe nedensizce gülümseyip, bebekle konuşmaya başladığımız an. Yukarıda da söz ettiğim gibi, çok sık yaşadığım durum.

Köpeğini gezdiren birini gördüğümüzde, sahibini hiç tanımasak da, nedensizce köpekle konuşmaya başladığımız an.

Karşıdan karşıya geçmeye çalışan yaşlı bir insanın elinden tuttuğumuz an.

Bunun gibi anlar, bizlerin öğrenmesi ve yaşatması gereken, özümüze ait anlardır. Bebeklerle veya küçük çocuklarla karşılaşmayı beklemeden, özümüzü nedensizce herkese karşı göstermekten çekinmeyelim. Sonunda kendimize yabancı hale gelmeyelim ki, çocuklarımıza doğru modeller olabilelim.

Sabahları asansörde karşılaştığımız kişilere, “Günaydın” demeyi alışkanlık haline getirebiliriz. Ya da bindiğimiz otobüsün şoförüne, “Kolay gelsin” diyebiliriz. Yolda yüz yüze denk geldiğimiz birine, gülümseyerek yol verebiliriz. Düşündüğümüzde çok kolay olan bu davranışları nedense, uygulamak kolay olmaz. 

Hepimiz aynıyız. Karşılaştığınız insanlara “Merhaba” deyin. Nedensizce...

Hepimiz aynıyız. Havadan sudan da olsa konuşun etrafınızdakilerle. Nedensizce...

Hepimiz aynıyız. “Günaydın” deyip gülümseyin. Nedensizce...

Hepimiz aynıyız. Dünya dediğimiz evimizde, bir enerjinin parçalarıyız. Nedensizce...

Evrimleşmenin en son haliyiz. İnsanız…