Doğru iletişim kurabiliyor muyuz? Yoksa, duyup uyduruyor muyuz? Ya da düşüncelerimizi-duygularımızı her zaman kolay ifade edebiliyor muyuz?

İletişim, diğer insanlarla her türlü sözlü ve sözsüz etkileşim kurmaktır. En az iki kişiyi gerektiren dinamik bir süreçtir. İletişim söylenen sözlerden fazlasını içerir.

“Düşündüğünüz, söylemek istediğiniz, söylediğinizi sandığınız, söylediğiniz, karşınızdakinin duymak istediği, duyduğu, anlamak istediği, anladığını sandığı, anladığı…arasında farklar vardır. Dolayısıyla insanların birbirini yanlış anlaması için en az dokuz (9) ihtimal vardır.” Sylviane Herpin

Bazen bir söz söylersiniz, karşınızdaki kişi o sözü öyle bir algılar, söylediğinize söyleyeceğinize bin pişman olursunuz. Oysa sizin düşünceniz çok farklıdır. Bu durum yine bir derece düzeltilmeye açıktır. Hele ki yanlış anladığı şekliyle size söylememişse… Tavır almalar, tafralar, kırılmalar hatta ileri bile gidip küsmeler… İletişim kazaları hepimizin bir kez olsun başına gelmiştir.

Şimdi tüm bunları neden yazıyorum.

Eşim, “Pantolonumu kuru temizlemeye gönderir misin? Yılbaşı akşamı bu yeni pantolonumu giymek istiyorum” dedi. Apartman görevlimize vermek üzere, torbanın içine hazırladım. Ertesi sabah apartman görevlimiz geldi. Geldiği sırada ben telefon ile görüşüyordum. Ayrıca Kerem kapıdan dışarı çıkmaya yeltenince bir de onunla ilgilenmek durumunda kaldım. Bir elimde telefon, bir elimde Kerem, “Kuru temizlemeye gidecek, kolay gelsin” dedim ve kapıyı kapattım. Kendisi de başını salladı ve gitti.

PANTOLON ÇÖPTE!..
On beş-yirmi dakika sonra yeniden geldi. “Abla alınacak bir şey var mı?” diye sordu. Bende “Yok sağ ol öğlene kadar pantolonu verir misin lütfen. Yılbaşı üzeri işleri yoğundur. Bir an önce temizlensin” dedim. “Olur abla, ver pantolonu” dedi. “Az önce torba ile verdim yaa” dedim. “Abla ben onu anlamadım, çöp verdin diye çöpe attım” demez mi. “Dedim ya, kuru temizlemeye gidecek” diye dedim. O da benim telefondaki kişiye bir şeyler anlattığımı sanıp dinlememiş! Allahım gitti canım pantolon diye bende bir panik. “Apartmanımızın çöp tankerine attın değil mi?” dedim. Yüzü yere düştü ve “Abla evet de çöp kamyonu gelmiş olabilir” dedi. İkimiz hızlıca aşağıya koştuk. Bir çöp tankerine bu kadar heyecan ile koşabileceğimi hiç düşünmemiştim. Şükür yerinde ve doluydu!

Sağ olsun çöplerin arasından benim torbayı bulup çıkardı. Derin bir nefes aldım. Daha apartmana girmeden çöp kamyonu geldi. İyi ki daha fazla geç kalmadık. Akşam eşime yeni pantolonun başına gelenleri gerilim filmi anlatır gibi anlattım. Allahtan mutlu son ile bitti.
Kendimizi ifade ettiğimizi düşünüyoruz ya da iletişimimizin iyi olduğunu var sayıyoruz. Ancak böyle küçücük bir yanlış anlama bile olayları farklı noktalara getirebiliyor.

Üzerinden zaman geçtiği için, nerede okuduğumu ya da kimin anlattığını anımsayamadığım bir olay daha var. Çok gülmüştüm. Yine komik bir iletişim kazası. Yaşları, 4 ve 2,5 olan iki kardeş anne ve babaları ile yatıyormuş. Baba bir haftalığına iş için yurt dışına gitmiş. Giderken, “Ben evde yokken eğer anneniz ile yatmazsanız size büyük sürprizlerim olacak” demiş. Bir hafta sonra anne ve iki çocuk hava alanına babalarını karşılamaya gitmişler. Büyük çocuk, babasını görünce bağıra bağıra, “Babaaaa güzel haberlerim vaaar. Sen evde yokken kimse annemle yatmadı” !!!

Yeni yılda, sohbetleriniz keyifli, ağzınız tatlı, yüzünüzde gülümseme bol olsun.
Sevgiler…