“Kuzguna yavrusu güzel görünür” misali benim de gözüme oğluşum pek güzel görünüyor. Yaptığı her şey sanki dünyada ilk kez kendisi tarafından yapılıyormuşçasına değerli benim-bizim için. Bazen söylediği bir kelime, bazen yaptığı bir hareket hepsi ayrı bir güzel…

Abartıyor muyum? diye düşünüyorum zaman zaman. Sonra etrafımdaki annelere bakıyorum. Seminer sonrası ya da okul görüşmelerinde “Ohhhh diyorum ben normalim!” Her anne-baba evladının en iyisi olmasını arzu ediyor. Yaptığı, söylediği, gösterdiği her davranışta zeka parıltıları arıyor. Aramasına da gerek yok, zaten buluyor! “Ayyy ne güzel anne” diyor gibi…

Oğlum doğduğundan beri bir defter tutuyorum. Bu deftere yaşadığı ilk tecrübeleri (ilk diş, ilk adım, ilk göz doktoru tecrübesi vb…) yaşadığı ilginç olayları yazmaya özen gösteriyorum. Annesinin elinden kendisini anlatan bir defter. Yani elimden geldiğince not etmeye özen gösteriyorum. Elbette hepsini yazabilmem mümkün değil. Gönlümden geçmedi değil hani. Öyle özel bir günce. Günce olamayınca adını “Kerem’ce” koyduğum bu defter oluştu.

Bazen yazdıklarımı okuyorum geriye dönerek. Okurken “aaa bak bunu unutmuşum” diyorum. Zaman hızla geçiyor ve gündelik olaylar, koşuşturmalar bize yaşadıklarımızı unutturabiliyor. Çocuğu büyümüş birçok arkadaşımdan duyduğum bir cümle var. “İnan nasıl büyüdüğünü anlamadım bile. O anda ders çalışmaması, sınavları, ateşi, dişi, ödevi derken bir baktım üniversite bile bitmiş.” İşte Kerem’ce yi okurken ben bile bu hisse kapılıyorsam kii şunun şurası 3,5 yıllık. Söyledikleri kesinlikle göz ardı edilesi değil. İşte bu duygu bana daha istekli defteri yazdırıyor.

Geçtiğimiz akşam yaşadığımız bir olayı deftere not ettim. Sonra da ekranın başına geçerek işte bu yazıyı yazmaya başladım. “Anne olunca anladım” okurlarına naçizane bir tavsiyem olsun istedim. İmkanları, fırsatları ölçüsünde onlar da böylesi küçük notlar alsın. Belki bu yazıyı okuyan bir anne de çocuğuna böylesi hoş bir anı bırakabilir. “Anne ben küçükken ne yapardım?” sorusuna “Gel birlikte okuyalım” yanıtı vermek hoş olur. Yani bence…

Defterimize son yazdığımız olaya gelince, akşam yemeğinden kalkmıştık. Ben sofrayı toplarken baba-oğul içeride şakalaşıyorlardı. Oğlumun son dönem yeni merakı arı. Aldığımız son kitaplar da genellikle arı, bal, petek ve arıcılık üzerine. Ancak durum şu ki Kerem şimdilik “R” harfini söyleyemiyor!

Nasıl aklına geldiyse babasına, “Ayılar bal yapar.” Dedi. Eşim de “Oğlum arılar bal yapar, ayılar bal yemeyi sever.” dedi. Oğluş ısrarla “Eveeet ayılar yapar.” dedi.  Eşim, “Oğluuum ayı değil arı” diye düzeltti. Kerem den deftere yazılmayı hak eden cümle geldi. “Annee babam ayılara, ayı diyor!”

Hayatınızda hep böyle gülümseyerek hatırlayacağınız anılar olsun.

Sevgiler…