Geçtiğimiz ay çok sevdiğim bir arkadaşım ilk kez “hala” oldu. Heyecan ve mutluluktan neredeyse uçacaktı. Ne zaman arasam bebeğin yanında. “Koklamaya doyamıyorum” diye evine gitmiyor. Kendi çocukları büyüdüğü için de bebek özlemiş belli.

Bebişin annesine yardımcı olacak bir bakıcı arayışına girdiler. Anaokullarında çalıştığımdan ve kendi yaşadığım bebek bakıcısı arayışı tecrübemden dolayı bana geldi. “Kerem için sen de çok bakıcı aramıştın. Aklında kalan biri var mı? Ya da bulmamıza yardımcı olacak birileri?” Hemen aramalara başladık. Bu yazıyı yazarken henüz bulunamamıştı. Ancak bana kendi yaşadıklarımı anımsatınca hemen ekran başına geçtim.

Bebek bakıcısı bulmak en azından kendi tecrübemde kolay olmadı. Oğluşum erken gelince hazırlıksız yakalandım. Nasılsa daha var, diye arayışa girmemiştim. Sonrasında üç ay boyunca hastaneye yat, tekrar çık, tekrar yat derken zaten kimseyi aramak gibi bir durumum olamamıştı. Ne zaman durum daha normale döndü o vakit bende bana yardımcı olabilecek bakıcı arayışına girdim. Sağ olsun bu konuda birçok kişi bana destek oldu.

Bu olayın çok kolaylıkla çözülebileceğini düşünmüştüm. İsteklerim gayet net ve basitti. Oğlum emdiği için mama durumu yoktu. Altını kendimden başka kimse almıyordu. Sadece evde olamazsam değiştirecekti. Yine evde olamazsam uyutacaktı. Bunun harici, giysilerini yıkamak, ütülemek, uyurken evin basit işlerine yardımcı olmak. Evin temizliğine gelen ablamız zaten vardı. Buraya kadar çok basit… Her gün Kerem’e mutlaka bir kitap okumak, sürekli onunla konuşmak, oyuncakları anlatmak ise benim için olmazsa olmazlardı. Fonda aldığım cd’lerin dinlenmesi tercihimdi. Özellikle de uykuya geçerken. Gelin görün ki neler yaşadım:

SİGARA İÇMEYEN BİR BAKICI…
Daha önce 2 çocuk büyütmüş genç bir bayan geldi. İçeriye girmesiyle evin kokusu değişti. Ağır bir sigara kokusu! Daha hiçbir şey anlatmadan ilk sorumu sordum: “Sigara kullanıyor musunuz?” “Evet, ama merak etmeyin hep balkonda içiyorum” İçimdeki ses ayrı konuşuyordu ancak onu susturarak gayet sakin olmaya çalışarak, ”Kusura bakmayın zaten sıkıntılı bir süreç yaşadık. O daha küçücük bir bebek ve ben asla sigara kullanmayan birini arıyorum” dedim. “Buraya gelmeden içer, burada da azaltmaya çalışırım” “Azaltmanız değil hiç içmemeniz gerekiyor” dedim. Görüşme detaylanmadan bitti.

Çocuk Gelişimi okumuş ve sınavları kazanamadığı için açıktan üniversiteye devam edecek genç bir bayanı önerdiler. İlk etapta özellikleri benim için uygundu. Arayan kişi kızımızı bilmiyordu sadece bir yakınının tanıdığıydı. Görüşmeye geldi. Kıyafetini çok detaylı anlatmalıyım. Her şeyi simsiyahtı. Saçları, göz makyajı, ojeleri, kotu, montu. Kotunun belinden aşağıya doğru metal zincir sallanıyordu. Saçının kırkmaları gözlerinin içine girecekmiş gibiydi. Kendimi bebek bakmak için bana yardıma gelmiş birini değil de sanki rock yıldızı seçmek durumundaymışım gibi hissettim. O anda telefonu çaldı. Ve o telefondan sonra benim için zaten görüşme sonlanmıştı. “Kanki iş görüşmesindeyim. Bi tane bebek varmış ona bakmak için konuşuyom. Çıkınca. KİB”  Evet evet KİB dedi. “Kendine iyi bak” yerine KİB. İç sesim başladı tabi. Yine susturup gayet sakin “Kusura bakmayın ancak ben daha tecrübeli birini arıyorum. Geldiğiniz için teşekkür ederim.”

SEKİZ ÇOCUK BÜYÜTMÜŞ!
Kendisinin dört çocuğu olmak üzere toplam da sekiz çocuk büyütmüş biraz yaşlı bir bayanı tavsiye ettiler. Yaşı olmasına rağmen dinç ve enerjik olduğunu söylediklerinde, “Olur buyursun görüşelim” dedim. Teyzemiz geldi. Gerçekten yaşını pek göstermeyen enerjik birine benziyordu. Sigara hiç kullanmıyordu, gayet bakımlı hoş bir bayandı. İç ses bu kez daha makul şeyler söylüyordu kiii, “Nur hanım çocuk bakmak benim için kolay iş. Sekiz çocuk büyüttüm. Millet bebek bakmaktan korkuyor, bana daha da kolay geliyor. Altını temizle, yedir, gazını çıkar yatsın dursun. Ev işleri demişsiniz onlar beni düşündürdü” “Basit ev işi demiştim. Temizlik için ayrı bir ablamız var, temizlik yapmayacaksınız. Günlük ufak tefek işler.” “Amaaan iyimiş o zaman. Yemek mi yapacağım sadece?” “Hayır yemeklerimi kendim yapıyorum. Sizden isteğim bebekle oyunlar oynamanız, ona kitap okumanız.” Bir kahkaha attı. “Tüm gün oturacağım desenize. Olur olur bana uyar. Ben de hem ev işi, yemek, hem de çocuk bakımı sanmıştım.” İç ses anında değişti tabi. Yine onu susturmayı başararak, “Bana izin verin düşüneyim. Görüşmeye gelen başka kişiler de vardı. Olursa size haber veririm. Teşekkürler.”

Gerçekten umudumu yavaş yavaş kaybediyordum. Kimlere nerelere haber vermiştim. Benim için durum gayet basit olmakla birlikte aradığım kişiyi bulmak o kadar da kolay değildi. Maceramıza gelecek yazımızda devam edeceğiz. Daha neler gördüm neler...

Sevgiyle...