Bir de baktım ki her şey değişmiş. Bir sürü soru sorarken “Nasıl” diye, cevabı veren de yine ben oldum. Cevabım, “Sen”di... Sen geldin her şey değişti. Ben değiştim, dünya değişti... Daha güzel oldu... Hatırlasana, hep aynı yerdeydik zaten burada da buluştuk... Ne güzel...

***************

Ben Babalar Günü kutladığımı hiç hatırlamıyorum, biliyor musun? Kutlamamışımdır, demiyorum ama bir tek an bile yok hafızamın bir kenarında, “Babalar Günü’n kutlu olsun” dediğim... Nedenlerini de bilmiyorum inan. Acaba eskiden bugünkü gibi “Yeni bir alışveriş çılgınlığı günü yaratmalıyız” tuzağına düşülmediği için mi önemsenmiyordu, yoksa bende özel bir durum mu vardı? Bilemiyorum... Zorluyorum kendimi hatırlayamıyorum...

Babamın tadını anımsıyorum, ama gününü hatırlamıyorum, ne garip. Demek ki bende yer eden bir gün değilmiş o zamanlar. Ama ya şimdi...

Benim için özel olarak hazırlanılan, bana ait resimler yapılan, benim düşünüldüğüm “Ne yapmak istersin babacığım” diye sorulan bir günüm var. Ne güzelmiş meğer...

***************

Bir zamanlar artık hiçbir şey yapacak gücümün kalmadığını hissederdim, hiçbir şey yapamayacağımı... Sonra sen geldin ve ben dünyayı değiştirebileceğimi anladım... Değiştirdim...

En arkada kaldığımı düşünürdüm, acırdım kendime. Yoldan çıkmak isterdim, çıkardım... Sonra sen geldin ve yolda olmanın, yolun neresinde olduğundan daha önemli olduğunu hatırlattın bana, ha en önde, ha en arkada... Yola girdim...

Mattım, parlak oldum.

***************

Baksana hiç durmadan bir sürü şey anlatıyorum sana, öğütler veriyorum, hem yazarak hem de söyleyerek... Bir gün anlattıklarımı yapabilirsen (ki inanıyorum çok şeyler yapabileceğine), öğütlerimi tutabilirsen (ki inandıklarını tutacaksın biliyorum), ne olur bana da anlat nasıl yaptığını... Nasıl yapıldığını bana da öğret...

***************

Söylemekte biraz geciktim belki ama duymakta geç kalmadım sanki: “Babalar Günü’n kutlu olsun”...