İşte büyüyorsun kızım...

İlk geldiğin zamanı hatırlıyorum... Okyanusu yüzerek geçme denemesi yapmaya çalışan birisine benziyordum. Bilinmeyen (en azından benim bilmediğim) sularda, üstelik yüzme bilmeden...

Öğrendik...

**********

Oysa ki, sen de bilmediğin sulara gelmiştin, yüzme bilmeden. Her gün yeni bir şey öğrendin. Yürümeyi, konuşmayı öğrendin, hızla gelişti her şey zaten. Ama senin benden önemli bir farkın vardı, sen bu suları bilmediğini biliyordun, ama bu senin için normaldi. Bense suları bilmediğimi bilmeme rağmen, bildiğimi sanmaktan hiç vazgeçemiyordum. Bir çok yetişkin gibi...

Macera seven koca bir adamdık hani, bilmediğimiz, görmediğimiz ne kalmış olabilirdi ki?

**********

Aslında ne biliyorum ki, senin bildiğinden daha fazla?

İnsanlara güvenmemeyi mi? Çıkarlarıma neyin daha yaradığı veya hangi yemeğin yanına hangi içkinin daha iyi gittiğini mi? Zamanın nasıl gereksizce harcanabilecek bir şey olduğunu mu? Her tarafın kötülükle dolu olduğunu mu? Savaşmadan ekmek yiyemeyeceğimi mi?

İki matematik problemi çözebilmek, kalın kitapları okuyabilmek mi beni senden daha bilgili yapıyor? Yoksa sen benim çoktan unuttuğum bir çok şeyi biliyor musun?

**********

Hep sana öğretmeye çalışacağım haddimi aşarak bazen belki de. Ama sen de bana senin bildiklerini hatırlat kızım, “Sen de biliyordun bunu baba”  de, “Kapat gözlerini ve hisset” de, “Hatırla” de...

Hatırlat!..

Benim gibi tüm denizlerin en kuytularını keşfettiğine kendini inandıran bir ahmağa, keşif yapılacak denizlerin tükenmez olduğunu ve aslında yüzmeyi bile bilmediğini hatırlatmaya devam et.

**********

Baba-kız, büyüyoruz işte!..