Elinde bir şey varsa korkarsın. Korkun kaybetmektendir elindekileri. Sahipsen sevdiğin şeylere; gitmelerinden, kaybolmalarından korkarsın... Sevdiğin insanların zarar görmelerinden -en derinde ölmelerinden- korkarsın. Hayatsa sevdiğin eğer, kendi hayatından korkarsın...

Ben yine söylüyorum ama bu kez sadece sana değil, daha çok kendime: “Korkma”!..

Eskiden cesurdun.
Kaybedecek bir şeyin yokkendi cesaretin, anla... Kaybedebileceğin şeyleri görür görmez korkmaya başladın.
Peki kaybedebileceğin ne var, gerçekten?

Çok korkusuzdun bir zamanlar.
Gelecek beklentin yokkendi korkusuzluğun... Geleceği beklemeye başlayınca korkular sardı seni.
Peki sen “an”dan başka hangi zamana sahipsin ki, gelecekten korkuyorsun?
 

Yaşamını, aileni onurlandırmaya çalışarak, kapı gibi, güçlü, dimdik ayakta durarak, “zorluklara” direnmeye çalışarak geçirirsen, çok korkacaksın. Nasıl korkmayasın? Sen kuyruğu dik tutmaya çalışırken, “hayatın geçecek” yanından, senin yüzüne bile bakmadan.

Oysa ki, “Aileni ve başkalarını onurlandırmanın yolu, kendin olmak ve kendi değerlerin için yaşamaya başlamaktır. Başka varlıkları onurlandırmanın yolu onlarla varlığının tümünü paylaşmaya cesaret etmendir... Ve sen de bu cesaret sırasında varlığının tümünü görürsün zaten...” demişti bir üstad...

Bütün dünya seni korkutmaya çalışacak. Herkes yorumlarını sana yansıtarak korkutmaya çalışacak.

Korkma!..

Yaşamının yönünü belirlemek elinde...

Dünyaya, dünyayı sırtında taşımak için gelmedin...

Sen yeter ki bir an önce kendin olmaya başla, hayatını kendin için yaşamaya başla...

Ki, başkalarına “korkma” diyebil...