Sen seçtin... Sen istedin bu şekilde olmasını... Sen karar verdin geleceğe ve belki geçmişe...

                                                        **********

Belki neden ve ne zaman başladığını bir türlü doğru anımsayamadığın bir acının içini yakmasıyla, savrulup duruyorsun. Ne tarafa gittiğin hakkında bir fikrin olmadan...

Aramaya çalışıyorsun, sonra aradıkça kaybettiğini farkediyorsun. Aramayı bilmediğini farkediyorsun, öğrendikçe daha da unuttuğun anlıyorsun. Hatırlamaya çalışıyorsun; zaten bildiğin ama ilk ağlamandan hemen sonra unuttuğun şeyleri. Uğraşıyorsun, uğraşıyorsun, uğraşıyorsun...

Bu kadar uğraşının sonunda acının daha da içinden çıkılmaz bir varoluş problemine döndüğünü ve anlamsızlaştığını farkedemiyorsun belki de. Hiç durmadan anlam katmaya çalışırken anlam iyice yok oluyor...

Belki her tanıştığına “hayatın anlamını” sormak istiyorsun, belki senin bilmediğin bir şeyi sana söylerler umuduyla... Kimse bir şey söyleyemiyor (belki de sen anlayamıyorsun)...

Pes ediyorsun sonunda belki de!...

Pes edince anlıyorsun; aramanın en iyi yolu, aramayı bırakmaktır...

                                                     **********

Seçtin...

Evet, en kötüsünü bile sen seçtin belki de. Hem de hep çok az gibi görünen ama aslında inanamayacağın kadar çok olan seçeneklerin arasından... Bilmeyi veya bilmemeyi kendin seçtin. Kendiliğinden olmadı hiçbir şey...

Başka alternatifin olmadığını düşündün belki. Hep alternatifin vardı aslında... Bir kararı verdiğin anda önünde bambaşka yeni seçenekler doğdu, yeniden seçtin, yeniden, yeniden. Yaşadın, yaşıyorsun...

                                                     **********

Sen de kendi hikayelerini yaşayacaksın demiştim daha önce ama eksik demişim galiba, çünkü yaşaman için önce yazman gerekiyor...

Elinden geldiği kadar güzel bir hayat seç kendine, yeter...